حاشیه نشینی در خوزستان: چالشها و پیامدها

حاشیه نشینی در خوزستان: چالشها و پیامدها
با فشار دادن دکمه های + و - می توانید اندازه فونت متن را تغییر دهید.

پدیده حاشیه نشینی از جمله مسائل ساختاری حل نشده در جامعه ایران است. زمینه ها، عوامل و دلایل متعدد سیاسی، اقتصادی و اجتماعی در به وجود آمدن آن تأثیرگذار بوده اند. از منظر تاریخی، سابقه حاشیه نشینی در این کشور به سالهای آغازین ١٣٠٠ برمی گردد ولی رشد شتابنده آن، در دهه ١٣۴٠ و ١٣٥٠ و همزمان با اصلاحات ارضی صورت گرفت. در این سالها، بسیاری از ساکنان روستاها با ترک روستاهای خود، زندگی شهری را به زندگی روستایی ترجیح دادند. پایین بودن درآمد در روستاها و نبود فرصتهای اشتغال از مهمترین دلایل مهاجرت طی این سالها به شمار می آید. کم آبی، وجود بلایای طبیعی مانند زلزله و خشکسالی نیز در تشدید این روند، تأثیرگذار بود. شهرهای تهران، شیراز، مشهد، زاهدان، تبریز و کرمانشاه در این دوره شاهد بیشترین تعداد حاشیه نشینی بودند. از سوی دیگر، افزایش چشمگیر قیمت نفت طی سالهای ١٣٥٢-١٣٥١ منجر به سرازیر شدن سرمایه به شهرها گردید. همین امر هم، انگیزه مهاجرت از روستاها به شهرها را تقویت کرد. این در حالی بود که شهرهای مهاجرپذیر از زیرساختهای کافی برای ساماندهی جمعیت مهاجر برخوردار نبودند. پرویز پیران (١٣٧۴) مسئله حاشیه نشینی را با رشد سرمایه در ارتباط می داند و ضعف برنامه ریزی شهری را یکی از عوامل مهم گسترش حاشیه نشینی در ایران قلمداد می کند که اساسا با ورود سرمایه داری جهانی به این کشور تشدید شده است.

...

مقالات دیگر